Meisje van weleer

Frans Trye 28 apr 2017

Met koningsdag liep ik haar tegen het lijf.
Een oud studiegenoot. Ik zal haar Janneke noemen.
We waren elkaar min of meer uit het oog verloren toen ik mijn studie vervolgde en zij koos voor politicologie.
In mijn herinnering had die keuze te maken met een vriendje. Ik had het jammer gevonden want Janneke was beslist een lekker ding.
Maar ja, of het nu de studie of dat vriendje was, ik gaf haar op en was mijn eigen weg gegaan.
Koningsdag was best wel koud en daarom kozen we voor een gezellig café in de buurt om achter een glas wat bij te praten. Het werden wat meer glazen en bij het vierde durfde ik het aan:
“Hoe is het verder met jullie gegaan, eh ….. Jeroen was het toch, is het niet?”
“Jeroen!”
Het werd even stil.
“Nee, geen Jeroen meer”, ging ze verder.
“Dat heeft niet lang geduurd. Hij was zo links als maar kon en ik kom nu eenmaal uit een rechts nest. We hadden altijd ruzie met elkaar.”
Jammer. Ik had haar toch niet zo snel op moeten geven, dacht ik.
“Na mijn studie ben ik getrouwd met ……..”, en ze noemde de naam van een Tweede Kamerlid.
“We zijn nog steeds bij elkaar.”
Het klonk niet erg gelukkig.
“Heb je nog iets met je studie gedaan?”, vroeg ik in een poging het gesprek een andere richting op te sturen.
“Ik ben mijn man gaan helpen, maar daar is het bij gebleven.”
“Jullie zullen het nu wel druk hebben met de formatie schat ik in?”
Op tafel zocht haar hand de mijne.
“Druk? ……. Welnee joh, dat is allemaal komedie.”
“Komedie?”
“Ja, natuurlijk! Dat proberen we gewoon zo lang mogelijk te rekken. Er gebeuren genoeg andere dingen in de wereld en pas als het lang genoeg geduurd heeft, als iedereen het spoor bijster is en alle verkiezingsbeloften vergeten zijn, pas dan kunnen er spijkers met koppen geslagen worden.”
Ze keek me ietwat triomfantelijk en tegelijk meewarig aan.
Was het de drank die haar zo loslippig maakte en was ik echt zo’n sukkel, die er allemaal niets van begreep?
Onze werelden konden niet verder uit elkaar liggen.
Ik trok mijn hand terug. Was blij dat ze destijds voor Jeroen en een andere studie gekozen had.
Het kon ook niet gezellig meer worden.
Niet veel later verlieten we het café en verloren we elkaar nogmaals uit het oog.