Doedelzak…!

Deze week mocht ik zelf kiezen welke therapie mij wel wat zou lijken. Mijn psychiatresse(een sandaal type met fleurige bloemetjes rokken) was goed gemutst,(waarschijnlijk de lente in haar bol, of misschien teveel van zelf geteelde bio zwammen gesnoept). Met mijn therapeute heb ik een soort van status quo verhouding. Zij tolereert mij omdat ik zorg geld in haar laatje breng en ik haar omdat de bezoekjes schrijf waardig zijn. Het leuke is dat we allebei weten dat we elkaar helemaal niet mogen maar wel met heel veel moeite kunnen gedogen.

Met een brede grijns draait ze haar beeldscherm naar me toe en laat haar vinger gaan langs een lange rij therapieën. In razend tempo neem ik het in me op voor zover dat gaat en blijf ik steken bij muziek therapie. "Mooie keuze"! "Doe je iets met muziek?" Nee lieg ik en verontwaardigt kijk ik haar aan. Loop maar even mee.

Ze gaat me voor naar een kamer naast haar praktijk ruimte.
We gaan in het midden van de ruimte staan, het heeft iets weg van een overvol magazijn van een kringloop centrum. De schappen reiken tot aan het plafond. Met een hand beweging wijst ze naar een bonte verzameling muziek instrumenten. Ik herken ze allemaal maar eentje ontbreekt. Rood aangelopen van ingehouden boosheid sneert zij,”die heb ik niet”, als ik antwoord op haar vraag welk instrument? Doedelzak…!