Redactie Metro Opinie 26 sep 2017, 06:19

Leestijd: 2 minuten

‘Maar Kamerlid’

We doen lacherig over Sharon Gesthuizen en Ybeltje Berckmoes, oud-Kamerleden die een boekje opendoen over de kadarverdiscipline bij hun partijen. Over het getraineer en gekleineer van Kamerleden door fractievoorzitters. Over hoe beeldvorming en voorlichting belangrijker is dan de inhoud. Over de angstzaaierij, machtsverhoudingen en het ontbreken van respect voor ons, de kiezer.

We doen lacherig over wat door moet gaan voor het belangrijkste beroep in de samenleving: volksvertegenwoordiging. We noemen het naschoppen, het publiceren van een boek waarin Sharon vertelt over tien jaar Tweede Kamerlidmaatschap en Ybeltje over zes.

Guilty as charged: ook ik noem het naschoppen. Doe het dan terwijl je in de fractie zit. Kom ermee naar buiten, terwijl je in de fractie zit. Verander iets, terwijl je er zit. Ben je nou volksvertegenwoordiger, zit je er voor ons of zit je er voor de beeldvorming van een partij die leugens verkoopt omdat ze macht willen? Wat voor zin heeft het om hiermee te komen als je weg bent?

Geen.

Om vervolgens te concluderen dat het óók geen zin zou hebben gehad als deze dames er eerder mee waren gekomen. Ze zijn niet belangrijk. Ze zijn, zoals Ybeltje Berckmoes zegt ‘maar Kamerlid’. Denk je werkelijk dat er een (parlementair) journalist op het Binnenhof rondloopt die niet weet hoe het er in de fracties aan toegaat? Die niet weet dat de baasjes niet onderdoen voor Geert Wilders? Wilders liegt er tenminste niet over dat er maar één de baas kan zijn. (Parlementair) journalisten hebben diezelfde politici die worden afgefakkeld door Sharon en Ybeltje, nodig voor hun dagelijkse broodwinning. Voor hun status op de journalistieke ladder. Voor hun ego. Ook parlementair journalisten hebben een hypotheek. Of een ex.

Journalisten zijn hoeren. Ze geilen op macht, willen erbij horen; het zijn net politici. Het enige verschil is hun salariëring maar hey, als je het goed doet kun je misschien wel tot voorlichter van een politieke partij schoppen! Vandaar dat ze de inhoudsloze oneliners van Rutte of zelfs Zijlstra eerder neerpennen dan dat ze Ybeltje of Sharon serieus nemen. Het is niet sexy om met backbenchers te praten. Het geeft geen status om met niet lekkere wijven te praten, die niet ‘prominent’ bij de macht (Rutte, ministers of de fractievoorzitters) horen. En ben je vrouw, moet je tenminste toonbaar zijn: het gaat om het beeld, niet de inhoud. Welkom in de media.

En zo houdt de journalistiek ons politieke stelsel in stand. Zij maakt dat gekkenhuis op het Binnenhof mede mogelijk. Hoe anders kun je volhouden dat het ‘democratisch’ is om de tweede partij van Nederland van de coalitietafel te weren? Het mag niet in de krant, het mag niet op radio en tv, het mag niet gezegd laat staan verdedigd worden. Het hoort niet. Het past niet in onze werkelijkheid. Net als de inhoud van het boek van Ybeltje Berckmoes, die het niet verder schopte dan ‘maar Kamerlid’.