Een treinrit vol verandering

Ik kijk rond mij en zie iedereen naar beneden kijken naar een vreemd rechthoekig ding. Soms licht het op uit het niks. Sommige mensen lachen naar dit voorwerp, anderen zitten er maar somber bij. Ik vraag me af wat het is, waarom iedereen dit toestel nodig heeft in zijn leven. Men schijnt ermee te kunnen praten met andere mensen, maar waarom praten met een rechthoekige doos als er iemand naast je zit?

Wanneer ik goede morgen zeg, kijkt de man tegenover me mij gek aan en de vrouw naast me doet alsof er niemand iets zei. Gekke wereld is het, niet? Iedereen heeft een mond om met te praten maar niemand die hem gebruikt, tenzij dat je de routineuze alsjeblieft en dankjewel van de treinconducteur meerekent.

De trein stopt, ik grijp mijn tas en huppel snel de trein uit met een kleine valpartij tot gevolg wanneer de trein plots stilstaat. Ik stap uit de trein en wandel mijn dag tegemoet alsof het mijn laatste was. Ik hoor de vogels, voel de warmte van de zon en de verkoeling van de wind. Zou je dit ook niet eens vaker doen? Het leven is te kort om het niet te leven. Dus wat denk je van een goedemorgen, morgen vroeg tegen de persoon naast je zit. Dat lijkt me een goed begin.