Iris Hermans
Iris Hermans Dossier 16 sep 2017
Leestijd: 5 minuten

Eierbal tot bloembol: nachtje doorhalen in Groningen

Je studentenstreken verleer je hier nooit!

Gronings grapje

Ware grootte, zo ongeveer

Groningen: letterlijk een eindstation, figuurlijk de eerste halte voor jaarlijks duizenden studenten die aan den lijve (vaak plus vijf kilo na het eerste jaar) gaan ondervinden dat er niets boven Groningen gaat, de welbekende stadsslogan. Behalve Delfzijl dan, een welbekend grapje in deze contreien. Waar het woensdagavond gebeurt op de vele verenigingen, verandert op donderdagavond de binnenstad in een ware studentenoase. Waar je in Amsterdam vaak minimaal een kwartier moet fietsen om van café A naar club B te komen, is hier A tot Z, of ‘t Golden Fust tot Kokomo, op kruipafstand.

Gaan we weer!

Een aantal jaar geleden studeerde ik hier zelf nog (hoeveel jaar precies is bij de redactie bekend), nu ben ik er samen met mijn collega om ons onder te dompelen in het studentenleven anno 2017. Ik voel me meteen weer als een vis in de Hoornse Plas: je studentenstreken verleer je nooit.

Hester en Iris: rustig beginnen…

Besloten borrel

Likkebaardend wrijf ik me in mijn handen: laten we net als vroeger de avond in het Vaatje beginnen met een kannetje drinken slash zoete meuk zuipen met shotglaasjes voor een tientje! Maar waar is het Vaatje gebleven? Niet meer in de Poelestraat, zo ontdekken we al gauw. ,,Het zit nu in de oude Blauwe Engel”, helpt iemand ons de goede kant op. Als we daar de trap naar beneden lopen en naar binnen willen gaan, worden we tegengehouden. Een besloten borrel. Een blik op de meute nieuwe eerstejaars en we besluiten om de poging tot besloten-borrel-crashen direct te staken.

In een woord?

Vraag je studenten op straat om hun stad in een woord te omschrijven, dan kijken ze je eerst ongelovig aan. Groningen in maar een woord? ,,Onmogelijk.” Om te beschrijven dan. Een slimmerik probeert het nog met ‘allesomvattend’, het overgrote deel denkt even heel diep na, neemt nog een teug uit het glas en roept dan woorden, die toevallig ook uit een enkele lettergreep bestaan, als Bier! Proost! Mooi! En kater, maar dat zijn kopzorgen voor later.

Ketamingo jeweettoch

In de Poelestraat is het zoals altijd druk en voelt gemoedelijk aan. Verenigingsjassen high-fiven met capuchontruien van studentensportclubs, maar hier ook korte rokjes met Nikes eronder, of afgetrapte ‘kroeglaarsjes, waarmee zorgeloos in een plas bier kan worden gedanst. Een enkele hipsterbaard loopt voorbij en ook een blonde knot, die niet zou niet misstaan op een Amsterdams festival, maar hij is er die ochtend met zorg ingedraaid op het derde Waddeneiland. Een keer per maand komt deze Terschellinger met zijn vrienden naar de studentenstad. Ze slapen in het budgethotel en hij licht het nog maar even voor de zekerheid toe. ,,Dat is goedkoop, weet je…” Wat in een woord voor hem Groningen is? ,,Ketamingo.” Hij licht weer toe: een flamingo met ketamine op, ,,daar moest ik echt meteen aan denken.” En we gaan weer verder.

Slijmerig shot

Bij Chupito’s is het nog rustig. Een understatement: we staan als enige aan de bar en kauwen tien seconden op een bloembolletje, dat hoort bij hun bloemetjesshot. Om daarna rap het bijbehorende vloeibare goedje te adten. Best lekker, knikken we tevreden naar elkaar. Totdat ineens die bloembol een soort van zuurexplosie op je tong veroorzaakt en alle smaakpapillen worden wakker geschud. ,,Je krijgt er ook een heleboel slijm van in je mond en dat blijft de hele avond zo”, knikt het barmeisje enthousiast. Waarom dit shotje hun bestseller is? Ze haalt haar schouders op, ,,voor de beleving, denk ik, en levert geinige filmpjes voor Snapchat op.”

Feestje hoor

Het Feest! Ik schreeuw het bijna uit als ik naar de buurman kijk. ,,Dat was er in mijn tijd ook al…” Twee jongens lurken voor de deur aan een blikje cola, die bij nadere inspectie -en een flinke slok- Jack Daniel’s heet. Bij de avondwinkel gekocht, straks gaan ze heus wel over op bier in een kroeg. We laten Jack Daniel’s achter ons en enteren het Feest, waar de barman, nog voordat we een woord hebben gewisseld, twee fluorescerende shotjes voor ons neerzet. Nu kan het feest echt beginnen en de bar begint te draaien… ,,Onze draaibar is even beroemd als berucht hier!"

Eierbal

Een paar uur en vele rondjes (bar en drank) later, komen we bij Hoek, het snack-epicentrum/epische snackcentrum van de stad en het maakt niet uit hoe laat je er bent, het is altijd een komen en gaan van hongerige studenten die zin hebben om wat lekkers uit de automaat te trekken om daarna weer verder te kunnen tanken. Hier vind je naast de kroketten en delletjes speciaal ook de eierbal. Een half jaar geleden nog uitgeroepen tot cultureel erfgoed van de stad en zeer geliefd onder studenten. ,,Hij smaakt lekkerder dan-ie klinkt, hoor", knikt de frituurman. ,,Wekelijks gaan er 25 pakken van 40 stuks doorheen.” 1000 eierballen dus, rekenen we nog wonderbaarlijk snel uit. ,,We hebben nu ook de weekspecial”, promoot hij, ,,de pittige eierbal, ook een lekkertje.” Én per toeval de perfecte remedie tegen het nog altijd aanwezige slijm in m’n mond, blijkt na de eerste hap.

Slapen of…?

Iets later vraagt een dakloze om wat geld en ik kijk hem aan. Hij is er nog steeds! ,,Herkent u me nog?” Helaas, ik ben blijkbaar toch al te lang de stad uit. ,,Maar heeft u wel nog wat centjes voor mij?” De Martinitoren slaat en we tellen mee. Fuck! Zo laat al? Of vroeg… De uren zijn voorbij gevlogen en over een paar uur moeten we alweer uitchecken bij het hotel. We kijken elkaar aan. Nog een laatste drankje dan? Slapen kan altijd nog, maar niet in Groningen, want dat is zonde.

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.