Hester Ramaker
Hester Ramaker Dossier 16 sep 2017
Leestijd: 6 minuten

Vindicat: wil er dan echt niemand praten?

Plots zit ik dinsdagochtend in de trein naar Groningen en mijn hersenen draaien overuren. Hoe ga ik dit aanpakken? Waar begin ik? Wie ken ik daar eigenlijk? Een slaapplek is geregeld, dat kan ik alvast afvinken. Ik pak mijn telefoon en stuur de eerste whatsappjes richting mijn Groningse contacten: ‘Ik ben over twee uur in je stadje. Kun je mij ergens mee helpen?’. Ik pak mijn tas, verruil de telefoon voor mijn laptop en google alvast naar informatie. Ter inspiratie kijk ik de eerste aflevering van het eerste seizoen van de serie Feuten terwijl de trein over de rails dendert.

Op reis

Het bericht over een incident bij een sushi-restaurant in Groningen, waar studentenvereniging Vindicat bij betrokken zou zijn, ging zondag en maandag als een lopend vuurtje over het internet. Het zou een ravage zijn geweest met gesneuvelde glazen, gestolen wijn en studenten die tegen de muur plasten. Voor Metro schreef ik daar maandag een vervolgverhaal over. Terwijl Vindicat en het restaurant meldden dat het allemaal wel meeviel, bleef de auteur van het stuk dat gepubliceerd staat op Sikkom.nl, bij zijn standpunt: hier was echt wat gebeurd.

Vindicat: zoektocht naar het onbereikbare
Sushi Mall: het restaurant waar het incident plaatsvond. Foto: ANP

De dinsdag daarop meld ik mij in de ochtend op de redactie en schuif ik aan bij de vergadering. Direct daarna krijg ik het verzoek van de hoofdredacteur of ik niet een paar dagen naar Groningen wil gaan om het incident te onderzoeken. Wellicht is het mogelijk om erachter te komen wat er nu werkelijk is gebeurd in het sushi-restaurant?

En zo pak ik mijn spullen en ga ik naar Groningen. Het zal moeilijk worden; Vindicat staat erom bekend gesloten te zijn.

Niets aan de hand

Eerst maar eens een bezoekje aan de Sushi Mall, het restaurant waar de onrust zou hebben plaatsgevonden. Het is er rustig, deze dinsdagavond. Het eten staat dan ook al snel op tafel. Nergens is een spoor te bekennen van vernieling. Ik eet mijn maaltje en reken dan af bij de balie. Als ik vraag naar de bewuste zondag, krijg ik een glimlach en een ontkennend antwoord; alles was zwaar overdreven en er is verder niets aan de hand. ‘Neem een lolly mee. Fijne avond. Tot ziens.’

Geruchten

Dan de kroeg maar in. In je eentje uitgaan is echt best wel stom, heb ik gemerkt. Ik bezoek verschillende kroegen en maak praatjes met zo ongeveer iedereen die ik tegenkom, maar ik vind geen Vindicater. Na een uur of twee spreek ik een meisje, geen lid, die Vindicaters over het incident heeft gesproken. Een van de drie jongens vermoedde dat Vindicat de Sushi Mall om heeft gekocht. Twee andere jongens opperden dat het beter was om de banden met de Rijksuniversiteit Groningen (RUG) te verbreken, alles zelf te financieren en dan weer een 6-weekse ontgroeningstijd te introduceren. Dat tweede lijkt mij een gedachtespinsel en ook absoluut niet haalbaar. Maar haar eerste opmerking zou waar kunnen zijn.

De volgende dag stuurt ze mij een naam en ik probeer contact met hem te zoeken. Ik krijg geen gehoor. Geruchten genoeg, maar geen enkele mogelijkheid om bewijs te kunnen leveren.

Onmogelijk

Ondertussen krijg ik van alle kanten berichten. Allemaal afwijzingen, overigens. Ik heb het even aan haar gevraagd maar zij zegt momenteel liever even niks vanwege alle negatieve media die weer rondom Vindicat speelt. En: Nou, je kan sowieso niemand spreken want het zijn echt Vindicaters in hart en nieren allemaal en die zeggen nergens iets over.

Die avond spreek ik af met een plaatselijke journalist. „Je bent op zoek naar loslippige Vindicaters? Dat wordt nog lastig!”, lacht hij. „Ik ken ze in ieder geval niet.” Ook bij een aantal horecaondernemers vang ik bot: niemand weet een directe ingang tot de vereniging.

Verenigingsavond

Het is overigens woensdagavond, de avond waarop heel Vindicat bij elkaar komt in het prominente gebouw op de Grote Markt. Vanaf mijn hotelkamer heb ik uitzicht op de stroom studenten die zich bij de voordeur verzamelt. Zo te zien had ik een witte blouse mee moeten nemen om binnen te komen. Die heb ik niet en het lukt dan ook niet. Twee jongens lopen mij grappend en schreeuwend voorbij. Ik versta niet precies wat de ene jongen zegt, maar de ander spreekt hem vermanend toe: „Effe bek houden. Je moet je gedragen op straat, man.” De leden zijn voorzichtig, zo te merken.

Vindicat: zoektocht naar het onbereikbare
Het prominente Vindicat gebouw op de Grote Markt in Groningen. Foto: ANP

De storm die moet gaan liggen

Donderdag probeer ik contact te zoeken met het bestuur van de vereniging. Ik bied ze een objectief kijkje in de vereniging aan, maar krijg geen gehoor. Een collega weet de recent benoemde rector Marc Mohr te bereiken. Hij zegt dat hij het contact met media momenteel even vermijdt nu de vereniging weer negatief in het nieuws is verschenen. Wellicht kunnen we contact opnemen als de storm een beetje is gaan liggen.

Een paar dagen ben ik non-stop bezig geweest met het zoeken naar contact, maar het lukt mij op geen enkele manier. Dat is minstens zo irritant als dat het interessant is. Meer dan tweeduizend leden en allemaal houden ze hun mond. Dat kan alleen maar betekenen dat de betrokkenheid groot is. Niemand wil de vereniging in een kwaad daglicht zetten, waarschijnlijk omdat ze er allemaal veel uithalen. Wat ze er precies uithalen, weet ik niet.

Wat is het verschil?

Ik vraag mij oprecht af in hoeverre deze vereniging verschilt van andere corpsen in Nederland. Als ik in Utrecht om drie uur ‘s nachts op straat fiets, hoor ik de koorballen ook lallend en schreeuwend over ‘wijven’ praten. Maar hier in Utrecht kan het, schijnbaar. Men denkt: stelletje idioten, maar daar blijft het dan ook bij. Zijn we in de Randstad meer gewend? Kijken we nergens meer van op?

Zelf kom ik uit Drenthe waar je beslist niet je kop boven het maaiveld uit moet steken. ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Is de Nederlandse noorderling niet gewoon te stug en te nuchter om het verenigingsleven te kunnen begrijpen en accepteren? Dit jaar haalde Vindicat 470 nieuwe leden binnen, dus achter al die excessen moet toch ook een heel ander verhaal schuilgaan?

Elke student is een Vindicater

„In Groningen is elke student een Vindicater, in de ogen van de inwoners”, zegt een Groninger op straat tegen mij. Hier wordt elke scheet die een Vindicater laat, vastgelegd en opgeblazen. Kun je het dan nog wel goed doen? Het is jammer dat een vereniging daardoor zo onbereikbaar wordt, puur uit zelfbescherming. Wat er achter de Vindicatdeuren gebeurt, is een groot mysterie. Een dat ik nog altijd graag zou willen ontrafelen.

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Het beste van Metro in je inbox 🌐

Meld je aan voor onze nieuwsbrief en ontvang tot drie keer per week een selectie van onze mooiste verhalen.